● Mushaftaki sıralamada 62. iniş sırasına göre 110. sûre olup 11 âyettir ve Medine’de inmiştir. Sûre, adını 9. âyette geçen “el-Cumu’a” kelimesinden almıştır. Muhtemelen hicretin 1. yılında nâzil olmuştur (bk. Emin Işık, “Cum‘a Sûresi”, DİA, VIII, 92). Ancak Hayber’in fethedildiği yıl nâzil olduğu da düşünülebilir (XXVIII, 204, 205). ● Esmâ-i hüsnâdan dört ismin yer aldığı bir tesbih ifadesiyle başlayan sûrede Hz. Peygamber’in gönderilmesinin hikmetlerine değinilmekte, kendilerine Tevrat verilenlerin bu ilâhî emanetin sorumluluğunu taşıyamadıkları belirtilip Yahudilerin bazı bencilce iddiaları eleştirilmekte, cuma namazının Müslümanlar açısından taşıdığı önem ve bu ibadetin anlamı üzerinde durulmaktadır. Bazı müfessirlere göre bu sûrede Yahudilerin kendileri için övünç konusu yaptıkları şu üç iddia çürütülmüştür: a) Yalnız kendilerinin kutsal kitap sahibi oldukları ve başka bir toplumun içinden peygamber çıkamayacağı. b) Kendilerinin Allah’ın has ve imtiyazlı kulları oldukları. c) Allah’ın kendileri için kutsal bir gün (cumartesi) belirlediği ve Müslümanların kutsal kitaplarında ise böyle bir belirleme bulunmadığı (bk. Zemahşerî, IV, 97).